Pierwszy post po dwuletniej przerwie...

Choroba do mnie powróciła, po prawie 2 latach. Wczesniej nie używałam terminu ,,choroba'' tylko problem. Kiedy zaczęła sie moja fatalna przygoda z ana, nie byłam na tyle dojrzała żeby iść do mamy i wypłakać sie na ranieniu z tej niemocy. Na początku traktowałam to jako zabawę, wmawiała sobie niektóre rzeczy i zmuszalam do myślenia jak bulimiczka i do desperackich czynów. Wtedy wyszłam z tego o tak po prostu, stwierdziłam ze mam juz dosyc i zaczęłam normalnie jeść i nie przejmować sie wagą. Teraz moge o sobie powiedzieć tyle, ze cholernie głęboko w tym siedzę a moja psychika juz nie wytrzymuje. Wszyscy mi trują dupę ze ostatnio bardzo schudłam i  jestem za chuda i musze sie wziasc za siebie i zadbać bo za 2 miesiące mam maturę. Pytają mi sie czy mam jakis problem i czy w mojej główce wszystko ok. Mowię im, ze tak no bo co innego mam im powiedzieć ? Powróciłam do pisania tutaj bo nie mam odwagi zeby z kimś o tym pogadac. To jak pamiętnik w wersji elektronicznej, zreszta jeden juz mam. Dodatkowo prowadzę notesik, w którym zapisuje moje codzienne bilanse. Wszystko głęboko ukryte w komodzie. Witam w moim swiecie. Postaram sie pisac tu codziennie.